ย้อนเวลากลับมาก่อนวันสิ้นโลก

ดวงตาสีเเดงทับทิมที่ดูเศร้าหมองเเละว่างเปล่าราวกับไร้อารมณ์ ริมฝีปากสีพีชอวบอิ่ม ตอนนี้กลับดูซีด ผมสีเงินสลวยที่เปี่ยกชุ่มไปด้วยเลือดของเหล่าซอมบี้วิวัฒนาการเลเวล 10

รอบกายของเธอเต็มไปซากศพมากมายหลายร้อยหลายพันร่าง

เเต่ซอมบี้วิวัฒนาการเลเวล 10 ยิ่งฆ่าเท่าไรกับยิ่งมากขึ้น

เธอรู้ว่าถ้าเธอไม่ฆ่าจอมพลซอมบี้เลเวล 15 ซอมบี้เหล่านี้ก็ยังมีอีกไม่สิ้นสุด

เเต่ทำยังไงได้เมื่อพลังพิเศษของเธอนั้นเริ่มที่จะลดลงจนเหลือเพียงไม่กี่% คงยื่อได้อีกเพียงเเค่ 30 นาที

[โฮสต์ผมยังอยู่ข้างโฮสต์น่ะ]

เสียงมโนโทนในหัวที่เธอได้ยินเพียงคนเดียว ระบบเป็นทั้งเพื่อน ทั้งครอบครัว เเละคนที่ไว้ใจที่สุด

ระบบหรือเสียงมโนโทนที่อยู่ในหัวของเธอ กลายร่างกายเป็นหนุ่มร่างโปร่ง

เธอรู้ว่ายังไงก็เเพ้ เเต่เพียงคนข้างหลังที่หนีไป ถึงเด็กคนนั้น จะต้องเศร้าใจเเน่ๆถ้าเธอจากไป เเต่เพื่อเด็กคนนั้นเธอยอมเสมอ 

ก็เด็กคนนั้นคือลูกสุดเก่งของเธอนิ..

.

.

ร่างที่เหนื่อยหอบบงบอกถึงขีดจำกัดของร่างกาย เเต่เธอกลับฝืนจน หน้าซีดราวกับศพก็ไม่ปาน

เมื่อพลังหมด ทั้งเธอเเละระบบก็เเพ้พ้าย เธอเสียใจเเต่ไม่เสียดายที่เธอทำให้ลูกของเธอรอด

เธอหวังว่าเด็กคนนั้นจะใช้ชีวิตที่เหลือเเทนเธอ

ร่างของเธอโดนซอมบี้รุมกัน 

เธอรู้สึกเจ็บเจียนตาย เเละทุกอย่างก็มืดดับ...

กองทัพลูกต้องสู้นะลูกเเม่ไม่อยู่เเล้วดูเเลตัวเองดีๆน่ะ~ ^^

.

.

.

.

"นี้มัน 20 ปี ที่เเล้วไม่ใช่หรอ?"